مرثیه ای در قالب مثنوی به مناسبت 28 صفر

 این شعر رو همین دیشب سرودم و اونقدر که خودم خبر دارم در جائی هم چاپ نشده !

صـــفــر غـــمــگین ترین آنات گردون

جــهـان حــیـران ما ؛ مــا مات گردون

شـــهادتـگـاه خـتـــم الانبــیــــــا شــــــد

شـــــب حـــیــرانـــی روح خدا شـــــد

هـــلا ای مــــاه زهــرآگـیــن مهت کــــــو

حســــــن کـــــو یــــا رضـــا ماه رهت کو

مـــــحــمــّد کـــیســت وجـــه الله ِ باقیســـت

مــــحـــمـــّد تـــا ابـــد سرمسـت و ساقیست

صــفـر تـــفــســـیـــر درد آفـــتاب اســت

صـــفر آغـــــاز بـــدبــــخـــتی آب اســت

زیـــارتــــگـــــاه مــــــاه هـــــل اتــــی کــــو

صــــــفــــای شـــمس نـــاب مــجــــتـبی کـــو 

زمــین چون ره جــدا از مصـــطـفــــی کـــرد

دمــــــادم زهـــــــــــــر در کـــام ولــا کــــرد

کــســـــانـــیــکه حــســـــــــن را زهــــر دادند

خــــــــــــدا را بــــهـــر خـرمـــــــائــی  نهادند

حســـن تـــنـــهـاتــریــن ســـــــردار یار اســـت

حســــــــن مـــیــعــادگاه کــــــردگـــــار اســـت

اگــــر بــا حــــــق نـــمی بــــیـــنی رضــا را

بـــــدان نشـــــــــنــــاخـــتــی هـــرگـز خدا را

چــو دیـــن را بـــی ولایـــت می شــناســــــی

خـدا را بـــــی عــــدالـــت می شـــناســــــــی

در آن نـــامرد خـــیزان در شـــــــبــی ســــــــرد

ابــوســــــــــــفـــیــان حـــیــــا را مثــلـه می کرد

مـــحـمــّد درد کــج فـــهمــــیّ ما داشــــــــــت

شکایت از گروهـــی بــــــی حـــیــــا داشـــــت

زنــی کــــــو بــــــود گـــــویــــــــا از یــهـــــودان

به زهــــــری کـــــــــرد دریــــــا را خـــــــروشـان

بپرس از مــــــــــــردمــان در روزگـــــــــــاران

چـــــــــــرا کـردنـــــد در گـــِـــل مــاه ِ تـــابـــــان

حســــن شـــاه ولـــــــا مولـــای عــــــالـــــــــــم

چرا هـــــــــم شوکران می خورد و هــــــم غـــم

چرا وقتی که شــــــــــــورا شـــــــــــد زمــانی

علی می شــــــــســــــــــت احــمــــد را نــهانی

چرا وقتی رضا تبعیــــــــد مـــــــــــــی شــــــــد

برای شــــیـــــعــــیان هـــــم عید مــــی شـــــــــد

میان پنج تـــــــــــن تنهـــــــــــــا حســــــــــــن بود

که تشـــــییعش میان مـــــــــــــرد و زن بــــــــود

ولی ای کـــــــــاش او را هم شـــــــــبـــــــــانــــه

حســــــیــــنــــش دفــــن می فـــــرمودش به خانه

ولی تابوت او شــــــــــــــد تـــــــــیــــــــربــاران

زنی نا اهـــــل تــــــــیـــــــــرش زد هــــــزاران

کنون بر عاشـــقان ره نیــســـــــــت آنــــجـــــــــا

مـــــــگــــــــر آن خانه شه نیست آنــــــجـــــــــــا

خدایا با ظـــهـــــور نـــــــــــور پــــــــــاکـــــــــت

جهان را وارهـــــــــان از ایــــــــــــن فــــــــلاکت 

در ادامه همین شعر به شکلی دیگر نوشته شده است

صفر غمگین ترین آنات گردون

جهان حیران ما ؛ ما مات گردون

شهادتگاه ختم الانبیا شد

شب حیرانی روح خدا شد

محمّد کیست وجه الله ِ باقیست

محمّد تا ابد سرمست و ساقیست

صفر تفسیر درد آفتاب است

صفر آغاز بدبختی آب است

هلا ای ماه زهرآگین مهت کو

حسن کو یا رضا ماه رهت کو

زیارتگاه ماه هل اتی کو

صفای شمس ناب مجتبی کو

زمین چون ره جدا از مصطفی کرد

دمادم زهر در کام ولا کرد

کسانیکه حسن را زهر دادند

خدا را بهر خرمائی نهادند

حسن تنهاترین سردار یار است

حسن میعادگاه کردگار است

اگر با حق نمی بینی رضا را

بدان نشناختی هرگز خدا را

چو دین را بی ولایت می شناسی

خدا را بی عدالت می شناسی

در آن نامرد خیزان در شبی سرد

ابوسفیان حیا را مثله می کرد

محمّد درد کج فهمیّ ما داشت

شکایت از گروهی بی حیا داشت

زنی کو بود گویا از یهودان

به زهری کرد دریا را خروشان

بپرس از مردمان در روزگاران

چرا کشتند در گِل ماه ِ تابان

حسن شاه ولا مولای عالم

چرا هم شوکران می خورد و هم غم

چرا وقتی که شورا شد زمانی

علی می شست احمد را نهانی

چرا وقتی رضا تبعید می شد

برای شیعیان هم عید می شد

میان پنج تن تنها حسن بود

که تشییعش میان مرد و زن بود

ولی ای کاش او را هم شبانه

حسینش دفن می فرمودش به خانه

ولی تابوت او شد تیرباران

زنی نا اهل تیرش زد هزاران

کنون بر عاشقان ره نیست آنجا

مگر آن خانه شه نیست آنجا

خدایا با ظهور نور پاکت

جهان را وارهان از این فلاکت