پاسخی به مثنوی خریت نامه

اخیرا توی یه وبلاگ بچگانه به یک شعر بی سر وتهی برخوردم که سعی داشت به مخاطبش القا کنه که تو یک خری و مملکتت یک طویله و این مملکت مملکت بشو نیست حالا نفهمیدم شعرش از کیه ولی به لطف خدا همون جا یک شعر خوب برا جوابش ساختم بد نیست بخونینش ( البته شعر یارو رو هم می تونید توی ادامه مطلب بخونید )

سلام عزیز شعر کیه گذاشتی ؟! / اصلا عزیز شعر دیگه نداشتی ؟! // این که همش سیاهیه سربسر / قصه آدم که شده مثل خر ! // دور از جونت اینها کار شیطونه / ناامیدی سفارشهای اونه // میگه برو خودکشی کن جوونی / میگه همش بدبخت شده حیونی // خوب ؛ آره خوب دنیا پر از مشکله / اما خریت کار یک جاهله // اینها می گند بازی نکن می بازی / روم به دیوار می گند تو گوش درازی // می گند یه وقتی خوب بوده مملکت / ولی دیگه مرگه فقط مصلحت // اونها می خواند ماستو بگی سیاهه / بگی نفس کشیدن اشتباهه // اونها می خواند امیدتو بگیرند / مردم برند تعطیل کنند بمیرند // سی ساله هی غصه فردا می دند / هی تحریمو توی مخا جا می دند // سی ساله که می گند که کار رژیم / تموم شده فلانی هم گشته جیم // سی ساله هر هفته همین بساطه // دشمن کار و کوشش و نشاطه // راستی شما اگه بهم نخندی / می گم که کار آمریکاست افندی // کلی کانال هیپنو کار گذاشتند / تو دل دنیا تخم خلسه کاشتند // میگم دو روز بشقابو تعطیلش کن / اون تی وی رو از زندگی دیلش کن // قشنگ ببین رفیق من کی هستی / مبدأ و مقصدت ؟!  کجا نشستی ؟! // راس راسی بچه شیعه چشمشون کور / آرزوهاشون دیگه موند واسه گور // جنبه داری اینو بگم بدونی / آقا داره می آد اینم نشونی // که روز به روز دارند اسیر تر می شند / شب به شبش بهونه گیرتر می شند // فقط دعا کن که آقا زود بیاد / بعد ما نشیم یه وقتی مردود ؛ بیاد

شعر مربوطه رو در ادامه مطلب بخونید  :

مرثیه ای در قالب مثنوی به مناسبت 28 صفر

 این شعر رو همین دیشب سرودم و اونقدر که خودم خبر دارم در جائی هم چاپ نشده !

صـــفــر غـــمــگین ترین آنات گردون

جــهـان حــیـران ما ؛ مــا مات گردون

شـــهادتـگـاه خـتـــم الانبــیــــــا شــــــد

شـــــب حـــیــرانـــی روح خدا شـــــد

هـــلا ای مــــاه زهــرآگـیــن مهت کــــــو

حســــــن کـــــو یــــا رضـــا ماه رهت کو

مـــــحــمــّد کـــیســت وجـــه الله ِ باقیســـت

مــــحـــمـــّد تـــا ابـــد سرمسـت و ساقیست

صــفـر تـــفــســـیـــر درد آفـــتاب اســت

صـــفر آغـــــاز بـــدبــــخـــتی آب اســت

زیـــارتــــگـــــاه مــــــاه هـــــل اتــــی کــــو

صــــــفــــای شـــمس نـــاب مــجــــتـبی کـــو 

زمــین چون ره جــدا از مصـــطـفــــی کـــرد

دمــــــادم زهـــــــــــــر در کـــام ولــا کــــرد

کــســـــانـــیــکه حــســـــــــن را زهــــر دادند

خــــــــــــدا را بــــهـــر خـرمـــــــائــی  نهادند

حســـن تـــنـــهـاتــریــن ســـــــردار یار اســـت

حســــــــن مـــیــعــادگاه کــــــردگـــــار اســـت

اگــــر بــا حــــــق نـــمی بــــیـــنی رضــا را

بـــــدان نشـــــــــنــــاخـــتــی هـــرگـز خدا را

چــو دیـــن را بـــی ولایـــت می شــناســــــی

خـدا را بـــــی عــــدالـــت می شـــناســــــــی

در آن نـــامرد خـــیزان در شـــــــبــی ســــــــرد

ابــوســــــــــــفـــیــان حـــیــــا را مثــلـه می کرد

مـــحـمــّد درد کــج فـــهمــــیّ ما داشــــــــــت

شکایت از گروهـــی بــــــی حـــیــــا داشـــــت

زنــی کــــــو بــــــود گـــــویــــــــا از یــهـــــودان

به زهــــــری کـــــــــرد دریــــــا را خـــــــروشـان

بپرس از مــــــــــــردمــان در روزگـــــــــــاران

چـــــــــــرا کـردنـــــد در گـــِـــل مــاه ِ تـــابـــــان

حســــن شـــاه ولـــــــا مولـــای عــــــالـــــــــــم

چرا هـــــــــم شوکران می خورد و هــــــم غـــم

چرا وقتی که شــــــــــــورا شـــــــــــد زمــانی

علی می شــــــــســــــــــت احــمــــد را نــهانی

چرا وقتی رضا تبعیــــــــد مـــــــــــــی شــــــــد

برای شــــیـــــعــــیان هـــــم عید مــــی شـــــــــد

میان پنج تـــــــــــن تنهـــــــــــــا حســــــــــــن بود

که تشـــــییعش میان مـــــــــــــرد و زن بــــــــود

ولی ای کـــــــــاش او را هم شـــــــــبـــــــــانــــه

حســــــیــــنــــش دفــــن می فـــــرمودش به خانه

ولی تابوت او شــــــــــــــد تـــــــــیــــــــربــاران

زنی نا اهـــــل تــــــــیـــــــــرش زد هــــــزاران

کنون بر عاشـــقان ره نیــســـــــــت آنــــجـــــــــا

مـــــــگــــــــر آن خانه شه نیست آنــــــجـــــــــــا

خدایا با ظـــهـــــور نـــــــــــور پــــــــــاکـــــــــت

جهان را وارهـــــــــان از ایــــــــــــن فــــــــلاکت 

در ادامه همین شعر به شکلی دیگر نوشته شده است

می رسد عصر ظهور منجی پروانه ها

با اینکه احساس می کنم این یکی از ضعیف ترین شعرهای 8 سال اخیرم بوده ولی یه سری حرفهای حقی این تو زدم که حس می کنم به خوندش می ارزه و دلم نمی آد پاکش کنم

ادعای اصل اصلاحات و یک دنیا دروغ

یک جهان تزویر و زور و ذلت و افسار و یوغ

دم زدند از خط روح الله و شیطان زیستند

دم زدند از آدمیت مثل حیوان زیستند

ادعا کردند قانون شهر را بر هم زدند

تا توانستند و می شد رنگ بر عالم زدند

دم زدند از خلق و با صدامیان همسو شدند

دشمنان بعث و خلق و مردم حق گو شدند

کار اینها تا قیامت تا نهایت ادعاست

با خیانت با جنایت تا به غایت ادعاست 

 ای نوه او یک هزارم این منیتها نداشت

این منم ها این خودم ها پست نیت ها نداشت

ظاهرا با صد ریا گفتند گاهی یا حسین

خط شکن بودند از اول در عداوت با حسین

لاجرم اینها بدانند از صلای انقلاب

چوب لای چرخ نهضت بشکند گردد خراب

راه ما راه ولایت با شهادت با خدا

می رسد عصر ظهور منجی پروانه ها

تو در طلای طلائیه خاک می بینی شهید راه خدا را هلاک می بینی

توئی که منتظر روز فتح ایرانی

و من که منتظر روزگار پایانی

و خون تو که سر بوف کور خواهد ریخت

و خون من که برای ظهور خواهد ریخت

توئی که خام نداهای خام تر ز خودی

توئی که عاشق والائی خدا نشدی

و من که گریه برای حسین جان من است

شهید راه خدا گشتن آرمان من است

توئی که نام وطن می بری برای خودت

شبیه او نشدی تا کنی فدای خودت

توئی که خاطره های وطن برایت نیست

توئی که ژاله و اروند و فکه جایت نیست

منی که از تب داغ هویزه می آیم

ز روضه عطش و خون و نیزه می آیم

تو از شلمچه و از خاک و خل چه می دانی

به من بگو  که ز نیزار و پل چه می دانی

تو در طلای طلائیه خاک می بینی

شهید راه خدا را هلاک می بینی

اگر چه من گنهم  کمتر از تو اینجا نیست

ولی مگر وطنت را کویر و دریا نیست

تو دشمن عرب شادگان و اهوازی

عرب به حکم تو  پست است پس توئی نازی

نوای هوی و متال است و پاپ و راک تورا

چه باک از وطن و حفظ آب و خاک تورا

کمی صدای سکوت شبانه را بشنو

کمی صدای نی عارفانه را بشنو

کمی فقط به خودت فکر کن کجا بودی

کجائی و به کجا می روی که فرسودی

به باکری که فقط ایستاده می خوابید

که نه روی شکمش توی جاده می خوابید

نخواستم که نصیحت کنم خودم محتاج

فقط بدان که زدی بر وطن تو چوب حراج

به برگ گل نگری دفتر است و سابقه ای

تفاوت من خل با توئی که نابغه ای

کشیده ام به سراپای کافشین آتش

فراق می کشدم  آیه ای بخوان آرش

داستان شبیخون

وقتی پدر از راهزنها حرف می زد

بابک مثال گربه را در برف می زد

قتی که دنیا را سراسر آب می برد

سیمای ما را داشت کم کم خواب می برد

شبها صدای دزد مالم برد پر بود

سیما ز دست خنده هایش روده بر بود

بیچاره بابک رفت و گم شد در هیاهو

می گفت من چت می کنم در سایت یاهو

 دزدی ؛ شبیخون ؛ کاروانها خفته در خون

هر نوسفر از بهر خفتن گشته مجنون

زنهای رهزن ها جدائی ساز و طناز

هر گوشه مشغول می و آواز و پرواز

همواره می خواندند مقصد حال ؟! اینجاست

غافل که گویا دختر دجال اینجاست

با یک نظر افسونگری می کرد و می برد

دار و ندارش را همان غدار می خورد

 از کاروان تا صبحدم صد نوسفر رفت

در زیر خاک افتاد و خونش هم هدر رفت

حالا دگر یک کاروان بیمار مانده

صد کشته در راه سگان هار مانده

آری خیال رهزنان هم ترس دارد

اینها که شد صدها پیام و درس دارد

یاران دگر تسلیم خواب و خور نباشیم

چون اسب سر در بازی و آخور نباشیم

وقتی پدر گفتا که رهزن دین ندارند

ساسان نگوید ربط بر آئین ندارد

چیزی به مقصد گر چه در اینجا نمانده

راهی برای کافشین گویا نمانده

سیاست چیست !؟

به شه گفتم سیاست چیست دانی

بگفتا ، ( قدر دانی نوجوانی )

سیاست داشتن یعنی که امروز

همان فرداست در دیبای دیروز

سیاست چیست او را نیز دیدن

هوای عاشقی را برگزیدن

سیاست چیست یعنی تیز هوشی

که در دستت نگه داری تو گوشی

صندوق  نظر و یادداشت